De keuken van Podlasië, Warmia-Mazury en het oosten van Mazowsze heeft invloeden overgenomen van de Litouwse keuken uit de tijden dat er een Route bestond van de Litouwse Gastvrijheid. Na de Tweede Wereldoorlog kwamen veel Litouwers, Wit-Russen en Oekraïeners hier wonen. Deze buren en ook de Tartaren laten nog steeds hun invloed na in de lokale keuken. Typisch voor deze regio’s zijn ovalen aardappelkoekjes met een vulling van vlees, ook wel kartacz of cepelin genoemd, of in het Litouws: didžkukuliai. In Olecko is dit de lokale specialiteit, in Gołdap is er een kartacz-festival. Aardappel is het ingrediënt van het oosten voor hartige en zoete gerechten: er is een soort aardappelworst – kiszka ziemniaczana, er is Kogel mogel op basis van aardappel, aardappelcake en aardappel-linzensoep. Vaak horen daar ook spekjes en wilde paddenstoelen bij. De keuken van dit grensgebied is moeilijk voor te stellen zonder “bliny”, een soort pannenkoekjes met boekweitmeel, zoet of hartig geserveerd. Iets wat je in ander Poolse regio’s niet tegenkomt is “sało”, een gepekelde, gekruide, soms ook gerookte, in dunne plakjes gesneden bereiding van een soort spek. Kindziuk is nog een andere moeilijk uitspreekbare naam van iets wat alleen hier wordt gemaakt. Kindziuk is een gedroogde worst. Beroemd in de regio van de Biebrza zijn ook de harde kazen van koemelk, ser korycinski genoemd. In Grajewo is er een melkmuseum. Over melk in productie, in de keuken en in de kunst.
In Podlasië bakken ze de “sękacz”, een taartdeeg, dat gegoten wordt op een ronddraaiende stok boven het vuur. De vorm van de sękacz is dan ook hoog, met vele lagen en vol uitsteeksels. “Mrowisko” (mierenhoop) is een taart, die overgoten is met maanzaadjes. In de buurt van het Woud van Białowieża moet je zeker eens een stukje ‘Hajnowski Marcinek’ proeven, of ’s avonds een Żubrówka, een glaasje wodka, dat kruidig smaakt, door toevoeging van een gras in de fles.
De keuken van de Tataren is dan weer een heel aparte smaak. De Tataren leefden vanaf de 14-de eeuw in het Koninkrijk Litouwen en kregen privileges van prins Witold. Het dorp Kruszyniany is momenteel het centrum van de Tataarse cultuur, waar je de Pierekaczewnik kunt proeven, een dun gerold gebak, gevuld met vlees en soms gedroogde vruchten. In de Tataarse keuken eet je vooral schaap, soms in “kołduny” – als vulling in aardappelgebakjes. De Tataarse keuken kent veel varianten van gevulde deeglapjes. De zoete honinggebakjes met de naam “czak” hebben dan weer veel weg van oosterse baklava.
In het oosten van Mazowsze, aan de rivier Bug, loopt er een culinaire route in het teken van de Litouwse Gastvrijheid. In de buurt van Drohiczyn, Siedlce, Węgrów en Sokołów kan je zo proeven van gevulde aardappeldeeglapjes, maar evengoed van een zoete taart met de naam “korowaj”. In juni gaat in het kasteel van het kleine en gezellige dorpje Liw een Internatioinaal Smaakfestival door.
Mazury – „Het land van 1000 meren” in het noordoosten van Polen - is voor lekkerbekken opnieuw een paradijsje. De koning van deze meren is een vis, die je terugvindt in het wapen van de stad Mikołajki, in beelden en schilderijen en in namen van restaurants, maar ook op je bord: in het Poolse heet het “sielawa”,in het Nederlands kleine marene. De stad, die voor de oorlog Nikolaiken werd genoemd is erg bekend omwille van deze kleine vis, die na vele jaren weer helemaal terug is op de menukaart. Wil je een typische vis proeven uit deze meren, ga dan naar een “smażalnia”, een soort lokaal fish and chipskraam, een vissershoeve of een restaurant aan de oevers van een meer. In de regio Mazury eet je vaak vis, die gewoon gebakken is in de pan. Naast de kleine marene, is dat ook paling, snoek of ‘sieja’, grote marene. Typisch voor Mazury is de soep “ucha”, een heldere vissoep, met verschillende soorten vis, die minder vaak wordt geserveerd in restaurants, maar wel bij particulieren of tijdens lokale culinaire festivals.
